bo rzadko

właściwie teraz powinien pojawić się radosny post z gromkim alleluja,
a mnie gdzieś tam po głowie ciągle chodzi myśl, aby poważniej przyjrzeć się (znowu) minimalizmowi ;-)
bo asceza to nie tylko czas wielkopostnej pokuty, czy wyrzeczeń.

ale sobie pomyślałam, że ostatnio uciekają mi za często między palcami rzeczy ważne, i ludzie, których podziwiam.
napisałam kiedyś, że jestem takim sobie oto mixem różnych zdarzeń i dni, że bardzo wiele zawdzięczam tym, których spotykam.

wiele inspiracji, wiele mądrości, wiele światła.
dzięki tej obecności, dzięki tym śladom,
uczę się ciągle nowych rzeczy, zderzam swoje przemyślenia ze światopoglądem innych
- i niekiedy wychodzę z tych dyskusji obronną ręką,
innym razem z kolei uczę się od nowa budować zamki z piasku myśli.

myślę sobie, że bardzo mnie to cieszy,
że nie chciałabym myśleć, gdzie bym była teraz, bez właśnie tych elementów,
bez tych puzzli, które się składają na taki a nie inny mój świat.

i gdzieś tam mi się przypomina tekst z piosenki agaty budzyńskiej
kiedy was nie ma to jakby nagle
zabrakło mi w moim życiu muzyki...

za rzadko też mówię dziękuję.
za często ta obecność innych, albo te ślady, które znajduję w sobie zostawione przez innych wydają mi się taką oczywistością, że po prostu muszą być.

po raz kolejny przypominam artykuł w drodze:

przyjaciel to nie jest człowiek, który cię nigdy nie zawiedzie. to człowiek, który w pewnym momencie coś w tobie zapalił, a potem mogliście się rozejść. mówisz mu „adieu”, czyli do spotkania – w Bogu. spotkanie z człowiekiem w najgłębszym wymiarze jest jednocześnie i powitaniem, i pożegnaniem.

* * *
i niekoniecznie chcę myśleć o pożegnaniach, daleko jestem od adieu, nawet wobec tych, którzy odeszli.

dla mnie, każdy ten ślad, każdy znak: jest i pozostanie spotkaniem.

tak samo: jak nieustająco światłem na mojej drodze są niezliczone spotkania teraz z Wami.