maniery kuchty

od zawsze powtarzam, że mam maniery kuchty ;-)
a nie żadnej księżniczki.

dzisiaj: będzie o kuchni po mojemu.

wieki temu wyczytałam gdzieś czyjeś zadziwienie, jak to kuchnia się zmienia wraz z domownikami.
inaczej wygląda kuchnia w pojedynkę, inaczej gdy się ją dzieli we dwoje, inaczej kiedy kuchnia staje się miejscem spotkań rodzinnych.
inaczej pachnie kuchnia gdy w niej panoszą się różne księżniczki ;-)

ja miewam bardzo dużo różnych i różnistych wyobrażeń,
które z czasem w mniej lub bardziej skuteczny sposób przekładam na język widzialny.
na rzeczy dotykalne.

kiedyś wierzyłam: że kuchnię stanowi perfekcja, wymierzona do ostatniego centymetra,
wtedy musiałam mieć wszystko w kompletach, zestawach.
na wszelki wypadek: proroczo przewidując, że oto ten kubek się stłucze: zdarzało mi się od razu kupować kilka sztuk na zapas.
ale w pewnym momencie z zaskoczeniem odkryłam: że mimo iż jest tak przepięknie wszystko poukładane, śliczne jak z obrazka- ja się w tym miejscu dobrze nie czuję.

bo nie było tam miejsca na różne historie, zdarzenia, na posiedzenia przy herbacie,
na posiedzenia przy kubku z obtłuczonym uchem.

i wtedy przypomniałam sobie: gdzie czułam się najlepszą kuchenną atmosferę, gdzie mi w kuchni pachniało, grało, gdzie kuchnia stawała się centrumem domu.

i były to miejsca- które miały już swój przebieg,
gdzie własnie czasem choć kubek był obtłuczony,
choć łyżeczka jako ostatnia uchowana z jakichś zawirowań,
to jednak za tymi zawirowaniami kryła się jakaś opowieść.

od tamtego czasu: u mnie nie znajdzie się dwóch identycznych kubków.
kubki krążą w te i wewte- są świadkami zmian, obecności, przemijania.
są znakami, że ktoś był, że ktoś będzie, albo, że na kogoś czekamy.

* * *
dlaczego butelka w zdjęciu.
po pierwsze: butelka z uwagi na BARDZO ważne narzędzie pracy (szkoleniowe) każdego flecisty ;-) bo w fletach bez ustnika - należy się najpierw uczyć dmuchania w butelkę ;-)

po drugie butelka...
bo minimalizm do mojej kuchni może zaglądać, ale nie zagości tam na stałe.
zbieram różne butelki - i w nich trzymam przyprawy oraz różne różności.
jest butelka z solą. jest z cukrem. jest też butelka po włoskiej wodzie mineralnej ( ta z ostatniego spotkania z bartkiem i elą).
jest butelka z jednogroszówkami zbieranymi dla b.
jest butelka po kotłowej wodzie ognistej, którą specjalnie dla mnie opróżniali chłopaki z klubu.
mam nadzieję, że kiedyś, do tej kuchennej historii dołączy także butelka po tequilli.