a kiedyś pachniało

tytuł notki po raz kolejny jest jakimś odniesieniem do gdzieś podejrzanego zdania,
że dzieciom prl-u święta pachniały pomarańczami.

myślę sobie, że moje bardziej pachniały ucieranym makiem,
rybą w wannie, choinką z lasu.

i myślę sobie, że mimo wszystko tęsknię do takich czasów,
gdzie niedziela kojarzyła się z rodzinnym wyjściem na lody,
czy do cukierni na naszą ulubioną krajankę.

myślę, że daleko odeszłam od tamtych czasów, od tamtego świata,
gdzie nawet arbuz inaczej smakował, dzięki temu, że trzeba było po niego wystać się w kolejce kilka godzin.

i nie spodziewałam się, że kiedykolwiek zatęsknię za tymi dziecinnymi strachami,
za dziecinnymi przekonaniami i spojrzeniem na świat.

i żałuję, że pewnie nieprędko,
o ile jeszcze kiedykolwiek będzie mi dane poczuć zapach smażonych płatków róż na konfitury.

* * *
dodam, że bardzo lubię swoje dorosłe życie,
choć czasami bywa i pod górkę, a czasami prowadzi mnie w dół, gdzie rozpościerają się przepiękne landszafty.

czasem tylko chciałabym na to piękno popatrzeć nie moim okiem,
ale właśnie przez pryzmat dziecięcego zachwytu.