spokojnie, spokojnie

ostatnio zapytano się mnie po cóż mi takie choćby nawet ładne excelowskie rozliczenia (w których to rozliczeniach zapisuję nawet płatność kartą za film, gazetę, czy cokolwiek innego.)
co prawda- pytanie to- było oderwane od pytań o minimalizm.
jednak uważam, że nierozerwalnie się z nim łączy.

dość długo uczyłam się prowadzić takie prywatne rozliczenie, saldo, zapisywać wpływy i wypływy.
kiedyś, zanim jeszcze zaczęłam robić takie in-out wydawało mi się, że takie działanie jest bardzo ograniczające, że ogranicza impulsy, szaleństwa, przyjemności.

i tak powoli i spokojnie, metodą prób i błędów doszłam do jakiegoś poziomu minimalizmu.

dzisiaj widzę, że takie rozliczenie wcale mnie nie ogranicza- a wręcz na odwrót-
dzięki temu wiem, co naprawdę mogę, co jest w gestii moich możliwości, a co mogę chcieć, o co mogę się postarać.
choć takie ramy podsumowań stawiają nam pewne granice- nie są to jednak granice nie do przeskoczenia.
myślę, że choć to paradoksalne: granice uczą nas mądrego korzystania z wolności.
nie ma wolności bez odpowiedzialności.

ja dzięki takim rozliczeniom wiem- co mogę, co chcę, co potrzebuję, a co mi się tylko wydaje.

przykład: ostatnia wizyta w empiku. gdy na półce super okazji zobaczyłam małą moskwę.
ale żeby nabyć ten film w super cenie trzeba było dokonać zakupów na konkretną kwotę.
i choć połączenie owej kwoty i ceny filmu - i tak było niższe niż cena regularna
- ja stwierdziłam, że dziękuję, ale postoję.
nie ukrywam, że pewnie jeszcze jakieś pół roku, rok temu, zrobiłabym takie zakupy bez wahania- bo w ostatecznym podsumowaniu i tak byłabym do przodu.
a teraz- bez żalu wyszłam z empiku zostawiając film na półce.
(co oczywiście okazało się bardzo mądrą decyzją, bo kilka dni później spotkawszy MD. wykorzystałam jego zakupy- w sensie MD. zrobił zakupy na kwotę, a ja sobie tylko w ramach przyjemności machnęłam tę małą moskwę.)

nigdy nie ukrywałam też- że kawę lubię praktycznie pod każdą postacią.
albo, że jednymi z moich ulubionych miejsc przybytku są różne coffee-house'y.
a jednak: z zaskoczeniem odkryłam, że mimo tego, iż bardzo lubię takie miejsca- bardzo rzadko tak bywam.
i to nie dlatego, że minimalizm mnie w tym ogranicza.
myślę sobie nawet, że obecnie żyje mi się przyjemniej niż wcześniej, że nauczyłam się doceniać różne drobiazgi.
i że nawet taka kawa może być wyjątkową przyjemnością- małym prywatnym świętem.

i tu się pochwalę: wczoraj po raz pierwszy (finally, nareszcie i w końcu!) odwiedziłam wrocławskiego starbucksa.
co prawda oczywiście wyoglądałam nowe i cudnie piękne kubeczki.
ale wyszłam nie z kubeczkiem, ale z wielką cudnie piękną karmelową kawą mrożoną na wynos.
z bitą śmietaną, z polewą karmelową, z zieloną rurką ;-)

powoli, spokojnie sobie ostatnio kroczę przez życie.
powoli i spokojnie uczę się wystawiać rogi, jak ślimak- gdy mu się zaoferuje ser na pierogi.
powoli i spokojnie uczę się sprawiać sobie drobne przyjemności- ale tak, żeby nawet taka kawa była karmelowym świętem.

a wręcz poproszę o więcej takiego zen!

* * * mały update
dodam tylko, że N. już rok temu zaliczył starbucksa.
a ja dopiero w ostatni czwartek ;-)