muji czyli no name

nie tylko z uwagi na minimalizm mam przekonanie, że nie zawsze marka stanowi o jakości kupowanego przedmiotu.

przyznaję, że jest to pogląd dość subiektywny, który w dużej mierze został wykreowany przez moje własne i osobiste możliwości ekonomiczne.

w poprzednim wpisie: przyznałam się do zakupu plecaka f7 pro - rzeczy spoza klasyki gatunku.
nie wybrałam ani karrimora, ani alpinusa, ani choćby niczego spod znaku fjord nansen
- nie z powodu jakichkolwiek ograniczeń finansowych- ale przekonaniowych.
nie wierzę bowiem, że taka a nie inna metka sprawia, że taka rzecz jest perfekcyjna.
( aczkolwiek rozumiem i widzę różnicę choćby w kurtce przeciwdeszczowej za 20 złotych, a tej za 150, zwłaszcza, gdy ta druga ma podklejane szwy itd.)
wbrew pozorom do nabycia plecaka przymierzałam się dłuższy czas, a po podjęciu męskiej decyzji pozostało mi tylko dokonanie ostatecznego wyboru.
do f7 pro przekonały mnie negatywne opinie na temat rozważanego karrimora- zwłaszcza, że osoba, która wybrała karrimora poważnie zgłębiła temat- a i tak w efekcie okazało się, że znalezła w karrimorze jakieś funkcjonalne niedociągnięcia.

tak czy siak- zgadzam się ze zdaniem, że (zwłaszcza) minimalista nie może sobie pozwolić na kupowanie rzeczy w dużych ilościach, tylko dlatego, że jest tanio.
bo potem tak naprawdę rośnie nam sterta różności, z których już najczęściej nie skorzystamy, a co poszło OUT, to tego już IN nie wróci....

w każdym razie: także i w minimalizmie są różne trendy.

swego czasu dość ciekawie brzmieli zataniści - aczkolwiek dzisiaj sądzę, że to raczej był sposób na promocję nowego portalu, konkurencji dla ceneo

odpowiedzią na filozofię minimalizmu i zen w przełożeniu na język zakupowy okazać się może japońskie muji.

przyznam, że na pierwszy rzut oka mi się ten pomysł spodobał.
na drugi i trzeci rzut też....
ALE...
myślę, że po namyśle muji to dla mnie trend w trendzie,
że to pomysł na kolejny brand.
że tak naprawdę może być marka bez marki, logo bez logo.

sam pomysł muji jest godny uwagi- bo wpisuje się w lubiany przeze mnie nurt eko.
ekologii, ekonomii- bo celem muji jest wykorzystanie tego, co dotychczas było traktowane jako odpad.
właściwie stąd: pomysł na dzisiejszy obrazek- i trochę remuatyczne nawiązanie do romea i julii:

czymże jest nazwa? to, co zwiemy różą,
pod inną nazwą równie słodko by pachniało...

mniej więcej taki był właśnie pomysł na muji.
bo przecież na smak makaronu nie wpłynie ani opakowanie, ani to, czy jest perfekcyjnej długości, czy też są ta właśnie połamane makaronowe odpady.

Początki były skromne. W 1980 r. produkty żywieniowe firmy Muji pojawiły się w japońskiej sieci sklepów Seiyu odrzucone przez innych dostawców jako 'nieatrakcyjne' odpady: pogięte makarony, które zostają po odcięciu spaghetti, części grzybów shitake zazwyczaj lądujące w koszu. Od początku pakowane najtaniej i najprościej - w przezroczysty celofan, gładki brązowy papier.

kolejnym moim ALE jest to, że mimo tego, iż design miał być anonimowy- tak naprawdę przesyłane są do prasy informacje o twórcach.
stąd wiemy, że np. koszulę zaprojektował yohji yamamoto. myślę, że większym plusem i ciekawsze by było zachowanie właśnie tej tajemnicy.

przecież design i projektowanie jest swoistego rodzaju sztuką.
są projektanci, artyści, których styl rozpoznajemy już po pierwszej kresce.
że mają tak niepowtarzalny styl...

póki co: w najbliższym czasie zamierzam się jeszcze trochę poprzyglądać muji.

* * *
choć myślę sobie, że tak na dłuższą metę- marka i brand jest rzeczą nieuniknioną.
kawę pijam taką jaką pijam- nie tylko z uwagi na naklejkę na słoiku- ale z uwagi na jej niepowtarzalność i wyjątkowość smaku.
i mimo różnych innych prób kawowych- wracam do tej jednej...

i tak: zdarza mi się wybierać rzeczy z uwagi na logo: jak to jest w przypadku moleskine'a.
ale moleskine dla mnie to też rodzaj filozofii i stylu bycia, także sposób na poukładanie samej siebie...

przyznaję, i choć nie zawsze rozumiem i zgadzam się z pojęciem mega drogich brandów, jak choćby benettona czy vuittona i uważam, że ich produkt jest niewspółmiernie drogi do wszystkiego innego,
to podoba mi się idea tworzenia kolekcji przez znanych dla zwyczajnych ludzi- jak np. kolekcja shopping-ekobagów by jose castro dla bershka.

a z kolejnej strony- choćby klocki lego: czy inaczej by się układały, czy byłyby mniej pomysłowe, gdyby były spod innego znaku, albo gdyby były z naklejką muji no name...

agencja Blattner Brunner: Lego.

i aż kusi, żeby podsumować po raz kolejny shakspearem w dniu dzisiejszym:
oto jest pytanie.