granice

od kilku dni chodził mi po głowie wpis w ramach komentarzy do różnych zdarzeń,
a także komentarz do posta oazy spokoju jaką jest małgosia.

ale tak sobie myślę, że na dłuższą metę,
albo nawet gdybym miała poruszyć tę kwestię z nie wiadomo jakim rozmachem,
to i tak nie powiem nic odkrywczego.

ja, jak wiadomo, namiętnie epatuję różnościami, gestami,
a także nadmiernie niekiedy epatuję słowami- i do opisania różnych sytuacji używam słów o niewspółmiernie głębszym znaczeniu emocjonalnym niż to konieczne.

te wszystkie moje- strasznie bardzo mocne....

tylko, że czasami chyba nie umiem powiedzieć inaczej, tylko właśnie mówiąc, że coś jest dla mnie strasznie bardzo mocne.

nie wiem gdzie są granice przyzwoitości cudze- wiem gdzie są moje.
i wiem, że jestem apodyktyczna, i ta jasność i oczywistość moich granic jest tak pewna, że zdarza się, że dziwi mnie, że ktoś tam nie przejmuje moich granic także za swoje,
nie odgapia mojej przyzwoitości.

w ostatnich dniach niestety znowu uderzyło mnie takie zachowanie innych, jakiego ja bym nawet nie wymyśliła, nie mówiąc nawet o faktycznym zachowaniu.
ale niestety od razu musiałam doprowadzić się do pionu myślą, że to co jasne dla mnie, dla innych wcale takie być nie musi.
i że ilość odcieni szarości jest chyba wręcz niepoliczalna, i także innych kolorów.
gdy ja powiem czerwony- mieć będę na myśli kolor ciepłego wina, a kto inny czerwień krwi ze skaleczonego palca....

i naprawdę zaczynam wątpić, czy możliwa jest płaszczyzna porozumienia między ludźmi, gdy ktoś pije zieloną, a druga strona tylko czarną herbatę...

* * *
tak bardzo czasem chciałabym mieć- nie tylko nie do ruszenia , mocną żółwiową skorupkę,
ale przede wszystkim czapkę niewidkę- bo to właśnie- kiedy będę niewidzialna, nikt mnie nie znajdzie, i nawet nie spróbuje dotknąć