z cyklu: komentarze

ostatnio miałam okazję i szczęście po raz enty (albo jakiś tysięczny ;-) spotkać się znowu z el.
spotkania upływają nam zazwyczaj w klimatach zupełnie babskich ploteczek i różnościach.
przy kawie, herbacie, pomarańczach.

przyznaję się do chwilowego swego czasu zapatrzenia się na różne blogi szafiarskie: choćby małgosi czy szafy biurowej.
przyznaję, że to wpłynęło na znaczną reogranizację mojego podejścia do wielu rzeczy, odświeżeniu i ożywieniu także mojego wizerunku zewnętrznego.

a jednak: nadal jakoś nie umiem się w takim świecie fatałaszków, takim typowo kobiecym odnaleźć.
moja matka nieustannie nade mną załamuje ręce, że już nic ze mnie nie będzie (dokładnie tak, jak ręce załamywała matka bridget jones), i nie jest w stanie ogarnąć faktu, że mnie przerasta nawet zwykły błyszczyk.

ale czasami, chyba właśnie przy dawnych spotkaniach z magdą, a obecnie tych odświętnych z el, dochodzę do wniosku, że brakuje mi takiego podejścia.
że chciałabym czasem przejąć się jakąś szmatką, drobiazgiem, zapatrzeć w jakieś falbany aż do takiego "must have".
że chciałabym móc zapatrzeć się w korale w barwach tęczy, że chciałabym...

właściwie do dzisiaj nie umiem sobie złożyć w jedną całość tego, co stanowi, co składa się na takie postrzeganie.
i na taki aspekt.
mnie wychodzi, że ja póki co inaczej nie umiem- a z drugiej strony- przez tg. ostatnio odkryłam, że nawet moje próby i podjęte starania są w dużej mierze niewidoczne.

a czasem właśnie choć przez chwilę chciałabym być taką, co kolory tęczy w koralach ma, której wiatr w falbankach gra.