haiku

idę i idę
wiosna tak pełna marzeń
dokąd nas wiedzie

zapachniało haiku

Haiku (Haiku, hai-kai, hokku) to gatunek poezji orientalnej powstały w Japonii w XVII wieku. Pierwowzorem dla niego była krótka pieśń japońska tanka.
Typowe haiku ma trzy wersy, kolejno: pięcio-, siedmio- i pięciosylabowy. Czasem jednak są spotykane formy dłuższe, podzielone na zwrotki o podanej długości wersów, albo haiku kompletnie niezwiązane długością wersów, jednak wciąż oddające ducha tej sztuki.W językach innych niż japoński, ze względu na odmienne zasady ich budowy, poeci przeważnie nie stosują się do tych wymogów.
Ważnymi elementami klasycznego haiku są:- kigo - odniesienie do pory roku lub dnia,- cięcie - podział wiersza na dwie w pewnym stopniu niezależne części (w językach innych niż japoński zaznaczane myślnikiem lub innym znakiem).
Haiku jest związane z filozofią zen, która w sztuce zakłada operowanie paradoksem, subtelność, estetyczny minimalizm i wyzbycie się własnego ja.
Najlepsze haiku często świadomie nie pozwalają na jakąkolwiek konkretną interpretację, a jednak pozostawiają w odbiorcy ulotne, refleksyjne odczucie, które chciał przekazać poeta. Początkowo były fraszkami o charakterze satyryczno - obyczajowym, tworzonymi jako poezja dworska; poźniej ewoluowała w kierunku kultury i myśli religijnej Wschodu.