ci, którzy żyją i osądzają

po obejrzeniu zapowiedzi na 104filmy- stwierdziłam, że ten film muszę zobaczyć.
przyznaję się, że oczekiwałam kolejnej produkcji, w stylu,
gdzie potomek odkrywa historię rodziny, tej zapisanej w okresie wojennym.
i tak właściwie spodziewałam się takiego filmu, gdzie czyni się jakieś rozliczenie,
doskonałości ujęć, genialnego światła itd.

a film okazał się być zupełnie inny.

przede wszystkim: taki w stylu ambient,
z nierównością ujęć, czasem nieostrością, czasem poruszeniem kamery.
nie mamy tutaj obrazu- jak spod igły, wymuskanego, jasnego,
gdzie w ostatniej scenie - wszyscy podążają na tle zachodzącego słońca.

chociaż- początkowo może się wydawać, że to kolejna tego typu historia,
kiedy młoda dziewczyna znajduje zdjęcie swojego dziadka w mundurze ss.
i potem przychodzi jej się zmierzyć z różnymi wersjami zdarzeń,
że dziadek był w obozie szkoleniowym ss, że nigdy nie był w polsce,
albo, że w warszawie był tylko w podróży poślubnej- by na koniec odkryć,
że był strażnikiem w obozie w oświęcimiu.

z czasem poznajemy jeszcze inne aspekty całej historii,
wysłuchujemy fragmentów wywiadu, który jej dziadek udzielił na wiele lat przed śmiercią.

i gdzieś tam w tle- pojawia się pytanie- ile jeszcze?
ile jeszcze możemy oceniać, czy osądzać.
nie, nie powinniśmy wymazać historii, czy o niej zapomnieć.

jednak- pytanie- na ile nam wolno oceniać czyjeś wybory życiowe,
dokonane zwłaszcza w tak trudnych czasach, zwłaszcza- w sytuacji,
gdy ktoś musiał zapewnić byt i bezpieczeństwo swojej rodzinie.

myślę, że to był obraz traktujący też w dużej mierze,
że za szybko i często zbyt ostro oceniamy innych.
i że tak łatwo przychodzi nam ferowanie wyroków.

bo sita- główna bohaterka- była w stanie przejechać pół europy w poszukiwaniu prawdy
o swoim dziadku.
a żadnej refleksji- nie miała- w związku z sytuacją, że trwała w relacji z żonatym mężczyzną.