róża

to nie jest film, w którym wolność wybucha feerią barw.

to jest film o tym, że wolność niekiedy miewa słodko- szary smak.
jak tutaj- film utrzymany w stonowanej tonacji barw.

ale stonowane są tylko barwy, a nie emocje,
historie czy zdarzenia.

film o tym, że czasem można urodzić się po dobrej stronie granicy,
a i tak mówić złym językiem, czy być po prostu wrogiem.

film zupełnie inny od ciemności holland

tutaj- cudów nie ma.
tutaj- jest sama proza życia.
proza powojennego życia, oswajania się na nowo z wolnością,
a także z tożsamością narodową,
z oceną drugiego człowieka, z na nowo ustalaniem jakie rzeczy są ważne.
o tym, że wolność czasem niesie trudniejsze wybory niż sama walka.

ale i w tej prozie jest i poezja.
choćby w chwilach, gdy róża i tadeusz po prostu ze sobą są.
siedzą obok siebie na ławce przed domem.

nie powiem, jak się film kończy,
czy jaką siłą charakteru musiał wykazać się tadeusz,
a jak swoje postrzeganie świata musiała przewartościować jadwiga.
czy, że pastor (edward linde-lubaszenko) był człowiekiem naprawdę pięknej wiary,
bo - pewnych rzeczy nie da się tak po prostu opowiedzieć.

myślę sobie, że ten film zostanie w mej pamięci na dłużej.
bo róża jak to róża- zachwyca pięknem,
ale ma też i kolce, które zostawiają w nas ślad.