sun tzu i art of war

do sun tzu i art of war przymierzałam się od dłuższego czasu.

bo jak wiadomo historia wojen i wojskowości- jest mi bliska.
i to nie dlatego, że uważam, że wszelkie spory należy roztrząsać tylko i wyłącznie na polu walki.
wręcz przeciwnie.
mistrzowie różnych wschodnich sztuk walki, wtajemniczeni w różne zen ( a nawet Zen) podkreślają, że sztuką jest umieć właśnie nie podejść do walki.
sztuką jest znając różne techniki walk- rozwiązać spór bez podnoszenia ręki, szabli.

długo zwlekałam ze sztuką wojny i sun tzu.
przyznam się, że przez cały ten czas miałam wrażenie, że:
- albo to będzie nudne ( bo przecież traktuje o zamierzchłych czasach, a nie wszystkie historie są aż tak interesujące...)
- albo będzie o tym, jak wyrzynali w pień tłumy ludzi
- ewentualnie będzie o tym, jak w pień wyrzynać
( przy użyciu tajemnych szamańskich technik, czy trując sproszkowaną suszoną żabą)

a sztuka wojny zachwyciła mnie swą mądrością, swym wyważniem.
tym, że jest to traktat o tym, jak mądrze, sprawiedliwie postępować.
i jak być także sprawiedliwym w walce- jeśli już nie uda się zachować (s)pokoju.

Dowództwo to mądrość, rzetelność i człowieczeństwo, męstwo
i surowość.

Nikt nie sprawi, żeby wojsko skutecznie walczyło, jeśli każe mu się walczyć w niesłusznej wojnie.

Dlatego sto zwycięstw na stu bitwach nie jest szczytem umiejętności. Szczytem umiejętności jest pokonanie przeciwnika bez walki.


i dla przypomnienia: calvin&hobbes o wojnie: post i comic strip